Milánsky edikt

Milánsky edikt (lat. Edictum Mediolanense) bola deklarácia cisárov Constantina I. a Licinia, uzavretá počas ich stretnutia v Miláne vo februári 313, ktorá zaručovala slobodu vyznania pre všetky náboženstvá v Rímskej ríši. Zachoval sa však vo forme, ktorá nie je ediktom a ktorá nebola vydaná v Miláne.[1]

Rímsky dejepisec Lactantius sa o ňom vo svojom diele De mortibus persecutorum[2] zmieňuje ako o liste, ktorý Licinius adresoval správcom provincií na východe, ktoré získal po porážke Maximiana a ktorý zverejnil v júni 313 v Nikomédii.

Kresťanstvo bolo za povolené náboženstvo (religio licita) uznané už skôr, serdickým ediktom (311), ktorý tiež kresťanom umožnil opätovne si postaviť chrámy.

Referencie
  1. Drake 2006, s. 121
  2. Lactantius. De mortibus persecutorum, 48.2-12. „Cum feliciter tam ego [quam] Constantinus Augustus quam etiam ego Licinius Augustus apud Mediolanum cinvenissemus atque universa quae ad commoda et securitatem publicam pertinerent, in tractatu haberemus, haec inter cetera quae videbamus pluribus hominibus profutura, vel in primis ordinanda esse credidimus, quibus divinitatis reverentia continebatur, ut daremus et Christianis et omnibus liberam potestatem sequendi religionem quam quisque voluisset, quod quicquid <est> divinitatis in sede caelesti. Nobis atque omnibus qui sub potestate nostra sunt constituti, placatum ac propitium possit existere. Itaque hoc consilium salubri ac reticissi ma ratione ineundum esse credidimus, ut nulli omnino facultatem abnegendam putaremus, qui vel observationi Christianorum vel ei religioni mentem suam dederet quam ipse sibi aptissimam esse sentiret, ut possit nobis summa divinitas, cuius religioni liberis mentibus obsequimur, in omnibus solitum favorem suum benivolentiamque praestare. Quare scire dicationem tuam convenit placuisse nobis, ut amotis omnibus omnino condicionibus quae prius scriptis ad officium tuum datis super Christianorum nomine <continebantur, et quae prorsus sinistra et a nostra clementia aliena esse> videbantur, <ea removeantur. Et> nunc libere ac simpliciter unus quisque eorum, qui eandem observandae religionis Christianorum gerunt voluntatem. Citra ullam inquietudinem ac molestiam sui id ipsum observare contendant. Quae sollicitudini tuae plenissime significanda esse credidimus, quo scires nos liberam atque absolutam colendae religionis suae facultatem isdem Christianis dedisse. Quod cum isdem a nobis indultum esse pervideas, intellegit dicatio tua etiam aliis religionis suae vel observantiae potestatem similiter apertam et liberam pro quiete temporis nostri <esse> concessam, ut in colendo quod quisque delegerit, habeat liberam facultatem. <Quod a nobis factum est. Ut neque cuiquam> honori neque cuiquam religioni <detrac tum> aliquid a nobis <videatur>. Atque hoc insuper in persona Christianorum statuendum esse censuimus, quod, si eadem loca, ad quae antea convenire consuerant, de quibus etiam datis ad officium tuum litteris certa antehac forma fuerat comprehensa. Priore tempore aliqui vel a fisco nostro vel ab alio quocumque videntur esse mercati, eadem Christianis sine pecunia et sine ulla pretii petitione, postposita omni frustratione atque ambiguitate restituant; qui etiam dono fuerunt consecuti, eadem similiter isdem Christianis quantocius reddant, etiam vel hi qui emerunt vel qui dono fuerunt consecuti, si petiverint de nostra benivolentia aliquid, vicarium postulent, quo et ipsis per nostram clementiam consulatur. Quae omnia corpori Christianorum protinus per intercessionem tuam ac sine mora tradi oportebit. Et quoniam idem Christiani non [in] ea loca tantum ad quae convenire consuerunt, sed alia etiam habuisse noscuntur ad ius corporis eorum id est ecclesiarum, non hominum singulorum, pertinentia, ea omnia lege quam superius comprehendimus, citra ullam prorsus ambiguitatem vel controversiam isdem Christianis id est corpori et conventiculis eorum reddi iubebis, supra dicta scilicet ratione servata, ut ii qui eadem sine pretio sicut diximus restituant, indemnitatem de nostra benivolentia sperent. In quibus omni bus supra dicto corpori Christianorum intercessionem tuam efficacissimam exhibere debebis, ut praeceptum nostrum quantocius compleatur, quo etiam in hoc per clementiam nostram quieti publicae consulatur. Hactenus fiet, ut, sicut superius comprehensum est, divinus iuxta nos favor, quem in tantis sumus rebus experti, per omne tempus prospere successibus nostris cum beatitudine publica perseveret. Ut autem huius sanctionis <et> benivolentiae nostrae forma ad omnium possit pervenire notitiam, prolata programmate tuo haec scripta et ubique proponere et ad omnium scientiam te perferre conveniet, ut huius nostrae benivolentiae [nostrae] sanctio latere non possit.“ Citované podľa: Fritzsche, Otto Fridolin, ed. (1844), Lucii Cæcilii Firmiani Lactantii Opera omnia, Vol. II, Parisiis: Vrayet, str. 288-289, OCLC 30554983

Literatúra
Primárne zdroje
  • Lactantius. De mortibus persecutorum. Zdroj: Fritzsche, Otto Fridolin, ed. (1844), Lucii Cæcilii Firmiani Lactantii Opera omnia, Vol. II, Parisiis: Vrayet, str. 288-289, OCLC 30554983
Sekundárne a terciárne zdroje
  • Bunson, Matthew, ed. (2002), „Milan, Edict of“, Encyclopedia of the Roman Empire (2nd rev. ed. vyd.), New York, NY: Facts On File, str. 367-368, ISBN 0816045623
  • Drake, H. A. (2006), „The Impact of Constantine on Christianity“, in Lenski, Noel, The Cambridge Companion to the Age of Constantine, New York, NY: Cambridge University Press, str. 111-136, ISBN 0521818389
  • Rosser, John H. (2012), „Milan, Edict of“, Historical Dictionary of Byzantium (2nd ed. vyd.), Lanham; Toronto; Plymouth: The Scarecrow Press, str. 327-328, ISBN 9780810875678
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.